dag 12 Sukhothai - River Kwai

Hoi hoi,

Vanmorgen wel heeeeeel vroeg uit de veren 5.00 uur wake up call.
We hebben een reisdag voor de boeg, vandaag hebben we 535 kilometer gereden.
Op weg naar Kanchanaburi, provinciehoofdstad aan de River Kwai, waar we in de middag aankomen.
Hier hebben wij de lunch met uitzicht op The Bridge on the River Kwai.
Daarna een bezoek aan The Brige on the River Kwai, hier hebben we overheen gelopen en foto`s gemaakt.
Dat gaat ook heel lekker hier in Thailand, heb nu al bijna 2000 foto`s en ik moet nog zo`n twee weken. Dus dat fotoboek zal wel weer drama worden welke foto`s erin moeten.

The Bridge on the River Kwai is een Engelse speelfilm van David Lean uit 1957. De film is gemaakt naar het boek Le pont de la rivière Kwaï van Pierre Boulle. Het onderwerp is de bouw van een brug over de rivier de Kwai in de plaats Kanchanaburi in Thailand door Engelse krijgsgevangenen tijdens de Tweede Wereldoorlog. De film kreeg zeven Oscars waaronder een voor beste film en een voor beste regie.
Een centrale rol speelt de Engelse bevelhebber Lt. Col. Nicholson, gespeeld door Alec Guinness, die in conflict komt met de Japanse kolonel Saito maar ook niet wil dat "zijn" brug vernietigd wordt door een SAS-commandogroep.
Hoewel de gebeurtenissen voor een deel op waarheid berusten is er door critici op gewezen dat er over de loyaliteit van de echte Engelse bevelhebber Lt-Col Philip Toosey geen twijfel kan bestaan. Volgens Britse overlevenden van de spoorlijn zou elke commandant die zo te werk zou zijn gegaan als in de film al snel ter dood zijn gebracht door de medegevangenen. Zij zagen de film dan ook als een aanklacht tegen het handelen van Lt-Col Philip Toosey bij de bouw van de spoorlijn.
In de film wil Lt. Col. Nicholson die Japanners laten zien dat Britten een betere brug kunnen bouwen dan Japanners. De film heeft daarmee helemaal niet de bedoeling om iets te zeggen over collaboratie van Britse krijgsgevangenen, maar wil laten zien hoe een in principe goedwillend persoon verblind kan raken en met oprechte bedoelingen toch een verkeerde keuze kan maken.
Ook op een aantal andere punten wijkt de film af van de werkelijkheid:
* De Japanners waren heel goed in staat om zelf de Birmaspoorlijn aan te leggen.
* In werkelijkheid was er sprake van twee bruggen: een van staal en een van hout.
* Beide bruggen zijn door vliegtuigen vernietigd en niet door een commandogroep opgeblazen.
* Kampen bestonden niet uit enkel westerlingen en Japanners, er werkten ook zeer veel niet-Japanse Aziaten aan de brug en de spoorlijn.

Hierna bezoeken we het kleine museum en de erebegraafplaats van Kanchanaburi. Hier liggen ook Nederlanders begraven.
Daarna rijden we een klien half uurtje verder en maken we een treinrit over de dodenspoorlijn, dwars door de ongerepte natuur.Wat een ervaring is dit zeg , helemaal als je hoort wat er in die tijd allemaal gebeurt is.

De Dodenspoorlijn (Death Railway), ook wel Birma-spoorlijn of Birma-Siamspoorweg, is de bijnaam gegeven door geallieerde krijgsgevangenen in de Tweede Wereldoorlog aan de spoorlijn die zij gedwongen werden aan te leggen tussen Nong Pladuk in Thailand en Thanbyauzayat in Myanmar (Birma). Het werk aan de spoorlijn begon in juni 1942 en werd 16 maanden later voltooid, ondanks berekeningen van Japanse ingenieurs dat het minimaal 5 jaar zou duren om de 415 kilometer lange en 1 meter brede spoorlijn aan te leggen. De Japanners maakten hiervoor op grote schaal gebruik van dwangarbeid.
Tijdens de aanleg stierven per dag gemiddeld 200 arbeiders; 15 000 krijgsgevangenen stierven aan uitputting, ziekte en ondervoeding. Onder hen waren 7 000 Britten, 4 500 Australiërs, 131 Amerikanen en bijna 3 000 Nederlanders. Onder de westerse krijgsgevangenen waren veel KNIL-militairen en Nederlanders uit toenmalig Nederlands-Indië. Ook stierven ongeveer 100.000 Thaise en Indonesische Romoesja's en ook Birmaanse en Maleisische dwangarbeiders bij de aanleg door het moeilijke gebied. Na de voltooiing van de spoorweg in december 1943 bestond het werk uit onderhoud en reparatie van schade door geallieerde bommenwerpers. De werkkampen lagen vaak naast vitale punten van de spoorweg, waardoor bombardementen ook veel slachtoffers en gewonden onder de dwangarbeiders veroorzaakten.
De doden, die aanvankelijk langs de spoorweg werden begraven, zijn later (her)begraven op drie erevelden: Chungkai en Kanchanaburi in Thailand en Thanbyuzayat in Birma. Deze werden aangelegd op initiatief van de Commonwealth War Graves Commission, de Britse zusterorganisatie van de Nederlandse Oorlogsgravenstichting.
Veel overlevenden ondervonden later geestelijke problemen. Ook hun nazaten hebben nog problemen gehad: het zogenaamde tweedegeneratiesyndroom. Een van de bekendste arbeiders aan de spoorlijn was de Nederlandse cabaretier Wim Kan.
De eerste trein die over de spoorlijn reed was een bordeeltrein voor Japanse officieren.
In het westen is de spoorlijn voornamelijk bekend van de film The Bridge on the River Kwai (Khwae Yai of grote Kwai). Tegenwoordig is de lijn nog in gebruik tot aan Nam Tok in de provincie Kanchanaburi. De spoorlijn volgt na de brug bij de stad Kanchanaburi voor een groot gedeelte de loop van de Khwae Noi (kleine Kwai).

Daarna een stukje verder rijden en dan komen we rond 17/00 uur aan bij het hotel in Kanchanaburi hier verblijven we twee nachten.
Vanavond eten we hier in het hotel , deze ligt afgelegen dus veel keus heb je verder niet.
Morgen een klein beetje uitslapen om 6.30 uur Wake up call en 8.00 uur vertrekken.

Groetjes en tot morgen
Anita