Cu Chi tunnels

Hoi allemaal,

Vandaag weer een indrukwekkende dag gehad.
Vanmorgen al vroeg vertrokken richting de Cu Chi tunnels.
We waren hier als eerste dus we konden alles mooi goed zien.

Het tunnelcomplex van Cu Chi is een immens netwerk van ondergrondse tunnels in het Cu Chi district van Ho Chi Minhstad, Vietnam. Het complex is onderdeel van een nog groter tunnelnetwerk dat vrijwel onder het gehele land doorloopt . De tunnels waren de locatie van verschillende militaire campagnes tijdens de Vietnamoorlog.

Geschiedenis;
Na het beëindigen van de tweede wereldoorlog werd Vietnam weer een kolonie van Frankrijk: Frans Indochina. Tegenstanders van het Franse regime, de communistische Vietminh strijders, gingen van start met het graven van een tunnelcomplex ten noordwesten van de hoofdstad Saigon. Na de slag bij Dien Bien Phu, die de nederlaag en het vertrek van de Franse troepen inluidde, werden deze tunnels door de communistische strijders uit Noord-Vietnam onderhouden met het oog op de nakende strijd met Zuid-Vietnam.

In 1965, toen Amerika massaal tussenbeide kwam in het conflict tussen de Noord - en Zuid-Vietnamezen, gaf de leider van het noorden, Ho Chi Minh, die door de Amerikanen ook wel eens "Uncle Ho" oftewel oom Ho werd genoemd, de opdracht om het bestaande tunnelcomplex fors uit te breiden en er een toevluchtsoord voor de communistische rebellen uit het zuiden, de Vietcong, en voor het Noord-Vietnamese leger van te maken.

Het zwaartepunt van het tunnelnetwerk lag in het Cu Chi district en het strekte zich uit over minstens 300 km van ondergrondse gangen. Als de stand van het grondwater het toeliet werden verschillende niveaus gegraven, vaak met elkaar verbonden door deuren die met boobytraps waren beveiligd. De gangen waren smal, volgden dikwijls een zigzag patroon en hadden vaak bochten ter bescherming tegen explosies. Regelmatig werd er ook een doorgang in U-vorm gebruikt die vol water stond om de verspreiding van gifgassen tegen te gaan in de tunnels (waterslot). De tunnels waren bezaaid met allerlei valkuilen om ongewenste indringers te verjagen: granaten, scherpe bamboestokken, giftige slangen, valse doorgangen die leidden naar een tot de tanden bewapende guerrillastrijder... En als dat nog niet voldoende afschrikwekkend was waren er nog eens een heleboel dieren uit de jungle die in de tunnels een goed onderkomen vonden.
De tunnels vormden een wereld op zich: er waren ondergrondse werkruimtes waar niet ontplofte Amerikaanse munitie werd omgebouwd tot boobytraps, hospitalen met operatiezaal, slaap- en eetruimtes, vergaderzalen, wapen- en voedselopslagplaatsen en zelfs theaters waar door de strijders poëzie werd voorgedragen of toneel werd gespeeld.

De levensomstandigheden voor de guerrillastrijders in de tunnels waren ongelooflijk hard. De lucht om te ademen was er slecht, ondanks de ventilatieschachten die naar de oppervlakte waren gegraven. Voedsel was vaak ontoereikend en het bedierf snel in de slechte omstandigheden. Het krioelde in de tunnels van ongedierte, muggen en parasieten en dat leidde vaak tot irritaties van de huid bij de ondergrondse strijders. Velen hadden ook last van een ernstig tekort aan vitamines en aan zonlicht. De tunnelstrijders brachten bijna steeds de dag ondergronds door om 's nachts hun schuilplaatsen te verlaten en strijd te gaan voeren. De tunnels lieten de communistische strijders toe de strijd aan te gaan met de Amerikaanse soldaten en dan weer in het niets te verdwijnen, vaak tot grote verbazing van de Amerikanen.

Na enkele operaties begonnen de Amerikaanse commandanten het bestaan en het belang van de tunnels langzaam in te zien. De soldaten ontdekten steeds meer en meer toegangen tot het complex, vaak door het gebruik van rookgranaten die in een tunneltoegang werden gegooid. De gekleurde rook verspreidde zich in een deel van de tunnel en kwam soms in de buurt terug boven de grond waardoor een nieuwe toegang konden worden gevonden.

Pogingen werden ondernomen om de tunnels op te blazen met explosieven, maar dit had niet veel succes wegens van de hardheid van de ondergrond en door de vele bochten in de tunnels die het effect van explosies minimaliseerden. Bovendien herstelde de Vietcong de vernietigde tunnels snel. De Amerikanen stuurden afgerichte honden in de tunnel om de guerrilla’s eruit te jagen, maar deze dieren werden bijna steeds gedood door de communistische strijders of door de talrijke boobytraps die in de tunnels aangebracht waren. De Amerikaanse genie heeft meermaals getracht een tunnel te vullen met traangas om zo de Vietcong aan de oppervlakte te krijgen. Dit was echter weinig succesvol omdat de tunnels meestal uitgerust waren met doorgangen die konden worden afgesloten en met watersloten die de verspreiding van gas ondergronds tegengingen.


CommandocentrumTenslotte stuurden de Amerikaanse commandanten gewone soldaten de tunnels in om op de Vietcong te jagen. Deze soldaten waren meestal niet gemotiveerd om hun leven op het spel te zetten door in de smalle donkere tunnels te klauteren. Zij hadden dan ook de neiging snel weer naar boven te komen met de melding dat de tunnel nergens naartoe leidde. Het werd dus snel duidelijk dat, indien men daadwerkelijk de strijd met de communisten in de tunnels wilde aangaan, er een beroep op een uitzonderlijk soort vrijwilligers zou moeten worden gedaan: de tunnelratten.

De tunnelratten waren allemaal vrijwilligers, zij waren dus in tegenstelling tot de gewone GI wel gemotiveerd voor hun taak. Velen onder hen waren van Mexicaanse of Porto Ricaanse afkomst, hun kleine en tengere lichaamsbouw was een voordeel in de smalle tunnels. De tunnelratten waren hoog aangeschreven bij de andere troepen omdat ze getuigden van uitzonderlijke moed. Zij gingen immers de strijd met de vijand één-tegen-één aan in de duistere claustrofobische wereld van de met boobytraps gevulde tunnels, enkel gewapend met een pistool, een mes en een zaklamp. In de smalle tunnels was er immers geen ruimte om met een machinegeweer rond te kruipen. Sommige tunnelratten communiceerden met de buitenwereld via een telefoon of walkietalkie, maar de meesten verkozen te opereren in totale stilte om het minste geluid te kunnen opvangen.

De tunnelratten werden meestal per helikopter aangevoerd als de gewone troepen een tunneltoegang hadden ontdekt. Zij kropen dan in het tunnelcomplex op zoek naar communisten en documenten die mogelijk nuttige informatie konden bevatten. De tunnelratten hadden hun eigen regels en codes en zij deinsden er niet voor terug tegen orders in te gaan om deze codes te respecteren. De camaraderie tussen deze mannen was zo groot dat ze nooit een dode collega achterlieten in een tunnel, zelfs niet met het gevaar voor hun eigen leven.

Het tunnelcomplex van Cu Chi werd pas echt schade toegebracht toen de Amerikaanse luchtmacht massaal het gebied begon de bombarderen met B-52 Stratofortress vliegtuigen. De bommentapijten die door de B-52’s boven het gebied werden uitgeworpen woelden de grond om en brachten zo delen van het tunnelcomplex aan de oppervlakte terwijl andere stukken instortten onder de hevige bommenregen.

Vandaag de dag is een deel van het tunnelcomplex omgebouwd tot museum. Men heeft wel de gangen vergroot en verbreed om de bezoekers toe te laten makkelijker te kunnen bewegen. De rest van het tunnelcomplex wordt niet langer gebruikt.

Ik ben zelf ook in èèn van de tunnels geweest. Deze zijn maar 1.20 hoog en 60cm breed. ( Zijn dus al groter gemaakt voor de toeristen)
Je moet er dus gehurkt of op je knieën erdoor heen lopen.
Ik ben er bij de eerste uitgang , dit was na 30 meter er gelijk weer uit gegaan.
Zodra je er in gaat denk je maar aan èèn ding , moet er zo gauw mogelijk weer uit. Moet je je dus voorstellen hoe het daar toen die tijd is geweest, onbegrijpelijk gewoon.

Hierna rijden we verder naar Tay Ninh, waar we een indrukwekkende ceremonie hebben gezien bij de Cao Dai tempels.

Cao Dai (Cao ài) is een relatief nieuwe syncretistische en monotheïstische religie officieel tot stand gekomen in Tay Ninh, Zuid-Vietnam in 1926. o Cao ài is de korte naam, de volle naam is i o Tam K Ph . Het is een poging om de ideale religie te creëren van de Noord- en Zuid-Vietnamese religies voor de hereniging. Het resultaat is een kleurrijke mengelmoes van Boeddhisme, Islam, Confucianisme, Taoïsme, Vietnamees spiritualisme en Christendom. "Cao Dai" betekent letterlijk "hoge toren"; op deze manier wordt er verwezen naar God. In de Tay Ninh provincie en de Mekong Delta is dit geloof het sterkst vertegenwoordigd. Er zijn begin 2006 zo’n 3 miljoen volgelingen van het Caodisme. Het uiteindelijke doel van een volgeling van het Caodisme is om te o­ntsnappen uit de cirkel van reïncarnatie. Qua leer zitten in deze religie veel elementen uit de diverse Aziatische religies, maar de vorm en de benamingen van de clerus en de kerken is eerder christelijk geïnspireerd.

Onderweg stoppen we nog even bij een familie dat mandenvlecht.

Na de lunch hebben we weer èèn van Bert`s optionals ,Kim Phuc.
Het bekende ( Napalm ) meisje van de World Press Photo

Phan Thi Kim Phuc , (geboren 1963) is een Vietnamees - Canadese best bekend als het kind afgebeeld in de Pulitzer Prize -winnende foto genomen tijdens de Vietnam-oorlog op 8 juni 1972. De iconische foto genomen in Trang Bang door de AP fotograaf Nick Ut toont haar op ongeveer negen jaar loopt naakt op een weg na zwaar verbrand op haar rug door een Zuid-Vietnamese napalm aanval.

"Vietnam Napalm "Kim Phuc en haar familie waren de bewoners van het dorp Trang Bang , Zuid-Vietnam . Op 8 juni, 1972, Zuid-Vietnamese vliegtuigen liet een napalm bom op Trang Bang, die was aangevallen en bezet door Noord-Vietnamese troepen . Kim Phuc werd lid van een groep van burgers en Zuid-Vietnamese soldaten , die waren gevlucht uit de Cao Dai Tempel aan de veiligheid van de Zuid-Vietnamese-functies bekleed. Een Zuid-Vietnamese piloot van de luchtmacht aanzagen de groep voor vijandelijke soldaten en omgeleid aan te vallen. Het bombardement doodde twee van Kim Phuc's neven en twee andere dorpelingen. Associated Press fotograaf Nick Ut verdiende een Pulitzer Prize voor zijn foto van de nasleep. Het werd ook gekozen als de World Press Photo van het Jaar voor 1972. Het beeld van Kim Phuc loopt naakt te midden van de chaos werd een van de meest beklijvende beelden van de oorlog in Vietnam . In een interview vele jaren later, herinnerde ze zich dat ze schreeuwde, Nong qua, qua Nong "te warm te warm " in de foto.

Na het breken van de foto, nam Kim Phuc en de andere gewonde kinderen te Barsky ziekenhuis in Saigon , waar werd vastgesteld dat haar verwondingen waren zo ernstig dat ze waarschijnlijk niet zou overleven. Na een 14-maanden verblijf in het ziekenhuis en 17 chirurgische procedures, echter, was ze in staat om naar huis terug te keren. Ut bleef haar bezoek tot hij werd geëvacueerd tijdens de val van Saigon , drie jaar later.

Miniaturen van de filmbeelden tonen de gebeurtenissen vlak voor en na de iconische foto werd genomen. ( ITN )Geluidsbanden van president Richard Nixon , in een gesprek met zijn stafchef, HR Haldeman , blijkt dat Nixon de authenticiteit van de foto twijfelde, omdat hij denkt dat zijn "vastgesteld." Na de release van deze band, Úit commentaar, "Ook al is uitgegroeid tot een van de meest memorabele beelden van de twintigste eeuw, president Nixon een keer twijfelden aan de authenticiteit van mijn foto, toen hij zag het in de kranten op 12 juni 1972 .... Het beeld voor mij en ongetwijfeld voor vele anderen kon niet meer reëel. De foto is zo authentiek als de Vietnam-oorlog zelf. De verschrikking van de oorlog in Vietnam opgenomen door mij niet hoefde te worden bevestigd. doodsbang dat kleine meisje nog in leven is vandaag de dag en is uitgegroeid tot een welsprekend getuigenis van de authenticiteit van die foto. Dat moment dertig jaar geleden zal een Kim Phuc en ik zal het nooit vergeten. Het is uiteindelijk zowel ons leven veranderd.

Minder bekend is film geschoten door fotojournalisten Alan Downes ( ITN ) en Le Phuc Dinh ( NBC ), waarin de gebeurtenissen vlak voor en na de foto werd genomen toont .In de top-links frame, een man (eventueel Nick Út) staat en lijkt foto's te nemen als een passerende vliegtuig daalt bommen. Een groep van kinderen, Kim Phuc onder hen, weg te lopen uit angst. Na een paar seconden, ze ontmoet de verslaggevers, gekleed in militair tenue, inclusief Christopher Wain, die gaf haar water en goot wat over haar brandwonden. Terwijl ze zijwaarts, de ernst van de brandwonden op haar arm en weer terug te zien. Een huilende vrouw loopt in de tegenovergestelde richting met haar ernstig verbrand kind. Delen van de film geschoten werden opgenomen in Hearts and Minds , de 1974 Academy Award -winnende documentaire over de Vietnam-oorlog geregisseerd door Peter Davis .

Kim Phuc schoonzusje heeft daar op de plek een klein restaurantje. Hier drinken we wat en zien we een documentaire van Kim Phuc .
Bert heeft hier de nodige spullen al naar toe gesleept en komt daar altijd langs met zn groep zodat deze mensen wat kunnen verdienen.
Bert heeft zelf Kim Phuc al eens ontmoet in Belgie.
Kim Phuc is gevlucht naar Canada evenals haar ouders. Tot grote verassing van iedereen waren de ouders op het moment dat wij er waren daar ook.
Hier hebben we ook met zn allen een kleine donatie gegeven.
Omdat deze mensen bijna geen woord engels spreken heeft Kim-Sa de envelope gegeven en wat gesproken met de ouders en schoonzus.Deze mensen begonnen te huilen en ze bedankten ons heel erg voor de donatie en dat we langs zijn gekomen.
Ja ,kan er niets aan doen maar dan komen bij mij ook weer de waterlanders als je hoort en ziet wat deze mensen allemaal hebben mee gemaakt.
Als ik het goed begrepen heb heeft Kim-Sa zelf ook Kim Phuc al eens ontmoet in Canada.

Vanavond hebben we weer heerlijk gegeten in het Rex Hotel.
Morgen om 6 uur wake up call.
Dan gaan we de Mekong Delta in.

Veel liefs,
Anita