Qui Nhon

Hoi hoi,

Hier ben ik dan weer met mn verslag van vandaag.
Vanmorgen om 6 uur wake up call en om half 8 zijn we vertokken richting Qui Nhon.Dit is een rit van zo`n 300 km.
Tijdens deze rit krijgen we een documentaire van Netwerk te zien over het bloedbad van My Lai.
Onder weg bezoeken we deze plaats waar het bloedbad van My Lai zich heeft afgespeeld Hier bezoeken we eerst een museum daarna lopen we rond waar het drama zich heeft afgespeeld. De afgebrandehuisjes stonden er nog (wat er over was gebleven) bij elk zo`n huisje stond een bord met de namen van het gezin wat er heeft gewoont.
Dit was ook weer heel indrukwekkend om te zien wat zich hier heeft afgespeeld.En dat ik nu zelf op die plek sta.Heel bijzonder.

Het bloedbad van My Lai was een slachting op 16 maart 1968 die werd aangericht door Amerikaanse soldaten tegen burgers, meest vrouwen en kinderen, uit de Vietnamese plaats M Lai.

Tijdens de Vietnamoorlog vermoedden de Amerikaanse troepen dat bepaalde delen van Zuid-Vietnam als thuisbasis gebruikt werden door de guerrillastrijders van de Vietcong.

Na het Tet-offensief van januari 1968 speelde de Amerikaanse inlichtingendienst informatie door waaruit bleek dat het 48e bataljon van de Vietcong zich schuilhield in het dorp My Lai, dat door de Amerikanen "Pinkville" werd genoemd. Het rapport meldde dat er zich geen vrouwen of kinderen meer in het dorp bevonden; op de avond van 15 maart kreeg de A-compagnie de opdracht om de noordelijke vluchtroutes vanaf het dorp te blokkeren, terwijl de B-compagnie ten westen van M Lai werd gedropt om zich aan te sluiten bij de overige twee eenheden. Een kapitein gaf de soldaten de opdracht om de nederzetting en de oogst in brand te steken en alle Vietcong-strijders te doden, evenals eventueel vee. Achteraf verklaarde een aantal soldaten dat hun missie simpelweg was geweest alle mensen die ze tegenkwamen te doden, maar de herinneringen van de uitleg op 15 maart spreken elkaar vaak tegen.

Op de ochtend van zestien maart trokken de vier compagnieën My Lai binnen. De psychologische oorlogsvoering die de Vietcong in het oerwoud tegen de Amerikanen had gevoerd, gecombineerd met de stellige overtuiging dat het dorp vol zat met guerrilla’s leidde ertoe dat toen de soldaten éénmaal begonnen waren met schieten men niet meer ophield totdat vrijwel alle dorpelingen dood waren. De meesten van hen - waaronder baby's en kinderen die nog niet zelfstandig konden lopen - werden in een greppel gegooid en vervolgens met automatische vuurwapens vermoord. Het bloedbad werd beëindigd toen een helikopter van het Amerikaanse leger tussen hun eigen troepen en de overgebleven Vietnamezen landde; het exacte aantal slachtoffers is nooit vastgesteld, maar het monument op de plek van het bloedbad draagt 504 namen. Slechts elf bewoners van My Lai overleefden het offensief. De drie soldaten die zich in de helikopter bevonden die de dorpelingen het leven redden kregen in 1998 alsnog een medaille toegekend voor hun actie.

Doofpotoperatie:
Het incident werd onderzocht door een officier van de infanterie, die concludeerde dat 22 dorpelingen per ongeluk om het leven waren gekomen; het leger beweerde indertijd nog steeds dat M Lai een militair succes was geweest waarbij 128 Vietcong-guerrilla's waren gedood. In november 1968 schreef Tom Glen, een soldaat, een brief waarin hij een aantal divisies van het Amerikaanse leger beschuldigde van wreedheden ten opzichte van de Vietnamese burgers. Colin Powell, die later Minister van Buitenlandse Zaken zou worden onder George W. Bush, moest de zaak onderzoeken en weerlegde de klachten van de soldaat met de conclusie dat "de relatie tussen Amerikaanse soldaten en het Vietnamese volk uitstekend is".

Het bloedbad van My Lai was nog steeds onbekend bij het grote publiek, totdat soldaat Ron Ridenhour dezelfde aantijgingen als Glen naar voren bracht in een brief die hij stuurde naar president Richard Nixon, het Pentagon, het Ministerie van Binnenlandse Zaken en een groot aantal Congresleden. De meeste geadresseerden negeerden de brief, maar Mo Udall, een senator uit Arizona, ondernam actie. In september 1969 - twee maanden voor de inhoud van de brief openbaar werd gemaakt - werd kapitein William Calley beschuldigd van meervoudige moord en veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf. Hij ging in hoger beroep bij zowel de militaire rechtbank als een beroepshof, waarna zijn straf werd omgezet in tien jaar. Na hiervan een derde te hebben uitgezeten onder de vorm van huisarrest kwam hij in 1974 vrij. Vijfentwintig andere soldaten werden ook aangeklaagd, maar geen van hen werd schuldig bevonden.

Onderweg stoppen we regelmatig voor foto-stops. Zo zien we ook hoe cassaver gemaakt wordt.
Cassave is van oorsprong een Zuid-Amerikaanse savanneplant. De plant kan groeien op zeer arme gronden (maar dan zijn de opbrengsten relatief laag) en is ook goed bestand tegen droge periodes (behalve kort na het planten van jong gewas). Ook is de plant goed bestand tegen sprinkhanenplagen.

Na de lunch bezoeken we het Hospital van Dang Thy Tram.
Tjonge jonge wat een ziekenhuisje zeg.
Zo armmoedig en oude spullen wat deze mensen hebben.

In 1967 ging Dang Thuy Tram, een jonge Vietnamese arts, als vrijwilliger werken in een veldhospitaal in Zuid-Vietnam. Drie jaar later werd ze gedood door Amerikaanse troepen, vlak bij haar kliniek.

In haar dagboek, dat ze tussen 1968 en 1970 bijhield, schreef ze over haar toewijding aan haar familie en haar land, de gruwelen van de oorlog, haar verlangen naar haar geliefde en haar gevecht om zich een waardig lid van de Communistische Partij te noemen.

De Amerikaanse soldaat die het dagboek vlak na haar dood in handen kreeg had de strikte opdracht alle documenten te vernietigen.

Tegen alle voorschriften in hield de soldaat het dagboek echter 35 jaar lang in zijn bezit, en in 2005 overhandigde hij het aan de 81-jarige moeder van Dang Thuy Tram.

Dang Thuy Tram werd in 1943 geboren in Hanoi. Zij werkte als arts voor het Nationaal Front voor de Bevrijding van Zuid-Vietnam. In 1970 overleed zij op 27 jarige leeftijd.

Zo eind vande middag komen we aan bij ons hotel in Qui Nhon ,waar we weer een geweldige mooie kamer hebben.

Ik had al eens verteld dat deze reis toch een speciaal tintje heeft mede door onze Vietnameese reisgenoten Kim Sa en Hung.
Nu zijn we door Kim Sa haar moeder (84) uitgenodigt om met de hele groep bij haar in Ho Chi Minh City te komen eten. Ze zal dit dan met haar familie en hulp gaan klaar maken.
Dit gaat dan ons afscheids diner worden. Het is toch wel heel bijzonder dat je dit met je reis mee mag maken om bij de mensen thuis te komen eten.

Morgen is het weer vroeg dan om 6 uur wake up call, maar morgen middag zijn we vrij.

groetjes en tot morgen
Anita